Tussen Uzès en Barjac ligt het hooggelegen middeleeuwse dorp Lussan. Als u aan komt rijden ziet u het liggen op een eenzame heuveltop tussen garrigue, lavendel en zonnebloemen. Het meest in het oog springend is het kasteel, daterend uit de late 15e eeuw en tegenwoordig in gebruik als Maïrie. Aan de zuidkant van het dorp bij de vestingwal is Le Jardin des Buis gelegen, een afgesloten tuin met buxus en mediterrane begroeiing. De tuin is alleen te bezoeken op afspraak voor een groep van minimaal 8 personen. Enkele malen per jaar, bij speciale evenementen, is de tuin zonder afspraak te bekijken; we vermelden dit in onze agenda.
Historie
De streek rond Lussan was al bewoond in het neolitische tijdperk. Er zijn sporen van menselijke bewoning gevonden in diverse grotten langs de rivier de Aiguillon. Ook bij de "Pierre Plantée", met zijn 5.80 meter de hoogste menhir in de Languedoc, heeft zijn vondsten gedaan, die erop wijzen dat er al heel vroeg mensen hebben gewoond in de regio.
In de Gallo-Romeinse tijd liep een belangrijke verbindingsweg van Nîmes naar Alba en Aubenas langs Lussan. Vlak bij die weg, net beneden het hoog gelegen dorp, is een bron. Hier heeft men resten gevonden van een Gallo-Romeins Fanum, een tempel gewijd aan de nimfen. Daar heeft men ook een beeld van een nimf gevonden, dat tegenwoordig te bewonderen is in de hal van het gemeentehuis.

In de middeleeuwen nam de bevolking in en rond Lussan toe. Er werd steeds meer land ontgonnen en er ontstonden gehuchten en boerderijen (Mas). In de 12e eeuw werd door de heren van Lussan een kasteel gebouwd. Tijdens de opstand van de Tuchins, opstandige boeren uit de Auvergne, tussen 1381 en 1384, liep het kasteel nogal wat schade op. Men heeft het kasteel gerestaureerd, maar in de 15e eeuw werd het verlaten. Tegenwoordig resten nog enkele muren van het slot. In dezelfde tijd liet de Markies van Barjac zijn bezittingen na aan zijn kleinzoon, Jacques d'Audibert. Zo'n drie eeuwen lang zou de familie Audibert de machtigste familie in de regio zijn. Aan het eind van de 15e eeuw lieten zij een een nieuw kasteel bouwen op het plateau van Lussan. Dit kasteel is nu het gemeentehuis van Lussan. Vijftig jaar later liet de familie een derde kasteel bouwen tegenover de bron (aan de weg naar Barjac). Dit kasteel, le château de Fan (genoemd naar de bron, Fanum) was comfortabeler en omgeven door een park. Tijdens de Franse revolutie emigreerden de nazaten van de familie Audibert naar Engeland.

In het midden van de 16e eeuw bereikte de reformatie ook Lussan en werden er diensten gehouden in de garrigue. Dankzij het Edict van Nantes, waarin de godsdienstvrijheid werd vastgelegd, leefden de rooms-katholieken en protestanten vredig naast elkaar. In Lussan waren zowel een katholieke als protestantse kerk. Toen in 1685 het Edict van Nantes werd herroepen door Lodewijk XIV ontstonden de godsdienstoorlogen. Veel protestantse kerken werden op koninklijk bevel verwoest, zo ook die in Lussan. In 1702 kwamen de protestanten in de Cevennen en Languedoc in opstand. Lussan werd getroffen door de oorlog tussen de koninklijke troepen en de 'Camisards' (protestante opstandelingen). Dit leidde er toe dat na een gevecht bij Lussan diverse mannen en vrouwen uit het stadje in de gevangenis terecht kwamen, werden verbannen of tot de galeien werden veroordeeld.
Na de Franse revolutie in 1689 was het weer mogelijk om vredig naast elkaar te leven als katholieken en protestanten. In de 19e werd de Eglise de Saint Pierre herbouwd in het centrum van Lussan en verrees er ook een nieuwe protestantse kerk.

Tijdens de Franse revolutie werden de bezittingen van de familie Audibert aangemerkt als bezittingen van emigranten en daarom verkocht. Théophile Gide, hoofd van een belangrijke familie in de regio (uit dezelfde familie stamt André Gide die in 1947 de Nobelprijs voor literatuur won), verkreeg het Château de Fan. Het bleef tot 1920 de zomerresidentie van de familie. Daarna werd het eigendom van de staat en deed jaren dienst als Gendarmerie. Het kasteel in het dorp kwam in handen van de gemeente en is nu de Maïrie.

De 19e eeuw was een bloeiperiode voor Lussan. Door de zijdeteelt groeide de bevolking tot over de 1600 zielen. In de regio werden moerbeibomen geplant, boerderijen en huizen werden omgebouwd tot 'magnaneries' (zijderupsenkwekerijen) en in het dorp draaiden drie spinnerijen volop. Twee van deze spinnerijen vindt u nog steeds terug in het dorp. Toen de grenzen open gingen en er zijde kon worden geïmporteerd, stortte de zijdeteelt in Frankrijk volledig in. Na de Eerste Wereldoorlog keerden veel soldaten niet terug. Het platteland raakte ontvolkt en nu wonen er nog ongeveer 500 mensen in Lussan.

Alvast een bezoekje brengen aan Lussan? Dan kan virtueel.


De Concluses
Vijf kilometer ten noorden van Lussan aan de weg naar Verfeuil vindt u Les Concluses de Lussan. De rivier de Aiguillon heeft hier een kloof uitgeslepen in het kalkplateau. Omdat de rivier in de zomer meestal droog staat, kunt u dan door de kloof van ongeveer 1 kilometer lengte lopen. Het is een wandeling (heen en terug) van ongeveer 1 uur door de bedding van de rivier. U loopt tussen hoge rotswanden met grotten en gaten. De rivier heeft een soort poort gevormd waar u doorheen kunt lopen, waarna u verder loopt door een 'kathedraal' van stilte en schoonheid. Het is wel nodig om degelijk schoeisel te dragen en er rekening mee te houden dat de stenen soms glibberig kunnen zijn. Een wandelroute rond de Concluses vindt u hier.
De grotten bij Les Concluses dienden regelmatig als schuilplaats voor mensen, die om welke reden dan ook werden gezocht. Ook Théophile Gide heeft zich tijdens de periode van terreur tijdens de Franse revolutie een jaar lang moeten verstoppen in een grot om zo de guillotine te ontlopen. Na de val van Robespierre kon hij zijn schuilplaats verlaten en groeide uit tot één van de belangrijkste regenten in de streek.

Pierre Plantée
Vlakbij de Concluses, drie kilometer van het gehucht Beth, staat de Pierre Plantée, een hoge menhir. Volgens historici is de menhir een prehistorisch teken van aanbidding van hogere machten. De Pierre Plantée is met zijn 5.80 meter de grootste menhir in de Languedoc.
Nog een bewijs van menselijke bewoners in de prehistorie is de dolmen vlakbij het gehucht La Léque.

Les Pintades de Lussan
Zoals in veel kleine dorpjes in het zuiden van Frankrijk wonen en werken ook in Lussan veel kunstenaars. Beroemd zijn de pintades (parelhoen) van Lussan. Ze zijn bedacht door de van oorsprong Zwitserse keramiste Heidi Caillard. In een klein atelier vlakbij Lussan, dat nu wordt gerund door haar zoon Adrien, worden naast de pintades ook prachtige borden en andere keramische objecten gemaakt. Maar de pintades zijn een begrip geworden en worden over de hele wereld verkocht. Ze zijn er in allerlei vormen, kleuren en maten. De pintades worden gemaakt van speciale rode klei uit een groeve in de buurt van Aubagne (ten oosten van Marseille). Bij een temperatuur van 1000 graden celsius worden de producten gehard en alles wordt vervolgens met de hand beschilderd. Vooral dat laatste is een tijdrovend werkje, dat vraagt om een vaste hand en veel geduld.
Bij het atelier, Le Céramique de Lussan, is ook een winkeltje waar u de producten kunt kopen. Grappig is, dat men de pintades van klei behandelt alsof het om levende dieren gaat. In de winkel zitten veel pintades in hokken achter gaas, waar een bordje bij hangt met het vriendelijke verzoek om de dieren er niet uit te halen.