Lussan, hooggelegen dorp met kastelen en de Concluses

Tussen Uzès en Barjac ligt het hooggelegen middeleeuwse dorp Lussan. Als u aan komt rijden ziet u het liggen op een eenzame heuveltop tussen garrigue, lavendel en zonnebloemen. Het meest in het oog springend is het kasteel, daterend uit de late 15e eeuw en tegenwoordig in gebruik als Maïrie. Aan de zuidkant van het dorp bij de vestingwal is Le Jardin des Buis gelegen, een afgesloten tuin met buxus en mediterrane begroeiing. De tuin is alleen te bezoeken op afspraak voor een groep van minimaal 8 personen. Enkele malen per jaar, bij speciale evenementen, is de tuin zonder afspraak te bekijken; we vermelden dit in onze agenda.
Historie
De streek rond Lussan was al bewoond in het neolitische tijdperk. Er zijn sporen van menselijke bewoning gevonden in diverse grotten langs de rivier de Aiguillon. Ook bij de "Pierre Plantée", met zijn 5.80 meter de hoogste menhir in de Languedoc, heeft zijn vondsten gedaan, die erop wijzen dat er al heel vroeg mensen hebben gewoond in de regio.
In de Gallo-Romeinse tijd liep een belangrijke verbindingsweg van Nîmes naar Alba en Aubenas langs Lussan. Vlak bij die weg, net beneden het hoog gelegen dorp, is een bron. Hier heeft men resten gevonden van een Gallo-Romeins Fanum, een tempel gewijd aan de nimfen. Daar heeft men ook een beeld van een nimf gevonden, dat tegenwoordig te bewonderen is in de hal van het gemeentehuis.


Na de Franse revolutie in 1689 was het weer mogelijk om vredig naast elkaar te leven als katholieken en protestanten. In de 19e werd de Eglise de Saint Pierre herbouwd in het centrum van Lussan en verrees er ook een nieuwe protestantse kerk.
Tijdens de Franse revolutie werden de bezittingen van de familie Audibert aangemerkt als bezittingen van emigranten en daarom verkocht. Théophile Gide, hoofd van een belangrijke familie in de regio (uit dezelfde familie stamt André Gide die in 1947 de Nobelprijs voor literatuur won), verkreeg het Château de Fan. Het bleef tot 1920 de zomerresidentie van de familie. Daarna werd het eigendom van de staat en deed jaren dienst als Gendarmerie. Het kasteel in het dorp kwam in handen van de gemeente en is nu de Maïrie.
De 19e eeuw was een bloeiperiode voor Lussan. Door de zijdeteelt groeide de bevolking tot over de 1600 zielen. In de regio werden moerbeibomen geplant, boerderijen en huizen werden omgebouwd tot 'magnaneries' (zijderupsenkwekerijen) en in het dorp draaiden drie spinnerijen volop. Twee van deze spinnerijen vindt u nog steeds terug in het dorp. Toen de grenzen open gingen en er zijde kon worden geïmporteerd, stortte de zijdeteelt in Frankrijk volledig in. Na de Eerste Wereldoorlog keerden veel soldaten niet terug. Het platteland raakte ontvolkt en nu wonen er nog ongeveer 500 mensen in Lussan.
Alvast een bezoekje brengen aan Lussan? Dan kan virtueel.
De Concluses


Pierre Plantée
Vlakbij de Concluses, drie kilometer van het gehucht Beth, staat de Pierre Plantée, een hoge menhir. Volgens historici is de menhir een prehistorisch teken van aanbidding van hogere machten. De Pierre Plantée is met zijn 5.80 meter de grootste menhir in de Languedoc.
Nog een bewijs van menselijke bewoners in de prehistorie is de dolmen vlakbij het gehucht La Léque.
Les Pintades de Lussan
Zoals in veel kleine dorpjes in het zuiden van Frankrijk wonen en werken ook in Lussan veel kunstenaars. Beroemd zijn de pintades (parelhoen) van Lussan. Ze zijn bedacht door de van oorsprong Zwitserse keramiste Heidi Caillard. In een klein atelier vlakbij Lussan, dat nu wordt gerund door haar zoon Adrien, worden naast de pintades ook prachtige borden en andere keramische objecten gemaakt. Maar de pintades zijn een begrip geworden en worden over de hele wereld verkocht. Ze zijn er in allerlei vormen, kleuren en maten. De pintades worden gemaakt van speciale rode klei uit

Bij het atelier, Le Céramique de Lussan, is ook een winkeltje waar u de producten kunt kopen. Grappig is, dat men de pintades van klei behandelt alsof het om levende dieren gaat. In de winkel zitten veel pintades in hokken achter gaas, waar een bordje bij hangt met het vriendelijke verzoek om de dieren er niet uit te halen.